De weg ernaartoe...

We zijn op plaats van bestemming! Maar de manier waarop is een lang en een beetje vreemd verhaal...

Op zaterdagmorgen rond 6 uur vertrok ik met mijn ouders richting Gent, om hier de Iron Viking van Strong Viking te lopen. Deze obstacle run was maar liefst 42 kilometer lang met meer dan 100 obstakels. Deze afstand had ik nog nooit gelopen en ik had natuurlijk nog een lange en spannende tijd voor de boeg, al met al was ik redelijk zenuwachtig.

Samen met een aantal leden van mijn team, OCR Tough Rangers en andere bekende/bevriende obstacle runners zijn we gestart, om al vrij snel uit elkaar te vallen. Een eigen tempo is bij zo’n afstand erg belangrijk.

De run ging aanvankelijk erg goed, maar de laatste 10 kilometer waren zwaar. Conditioneel en mentaal ging alles nog prima, maar mijn benen hadden geen zin meer om mee te doen. De obstakels gingen nog goed, maar het tempo was er (bijna) volledig uit. Uiteindelijk ben ik gefinished, ruim binnen de tijd, op 6:22:59 uur. Hoewel het laatste deel niet naar mijn zin ging heb ik mijn doel ruim gehaald en ben ik dik tevreden. Hiermee heb ik dit sportseizoen voor mezelf afgesloten.

Hierna vervolgden we onze weg naar ons hotel in Brugge, waar ik meteen in een warm bad ging liggen. De spieren rond mijn knieën en mijn nek waren pijnlijk en stijf, dat zullen ze ook nog wel even blijven.

Na een onrustig nachtje en veel draaien ben ik in de fitnesszaal even rustig gaan fietsen. Daarna was het tijd om de spullen op te ruimen en om 8 uur bij het ontbijt te zitten, zodat we zo snel mogelijk op weg konden naar mijn stageplaats, waar mijn ouders dan ook even de omgeving konden bekijken.

Tot Parijs verliep onze reis vlekkeloos, maar op de périphérique begon er een rood lampje van een accu te branden in de auto. Zonder vluchtstrook of afrit en in de drukte konden we nergens heen. Dit resulteerde in een vrij snelle aftakeling van de auto midden op de weg; de stuurbekrachtiging viel weg, de muziek viel uit, daarna de auto ook. Midden op de périphérique, een vierbaansweg zonder vluchtstrook, stonden we stil op de 2e baan van links.

De stress sloeg aardig toe, stilstaand op een helling op een drukke weg, overal roepende en toeterende Fransen, maar 1 raam open, geen airco en, nog erger, niet eens gevarenlichten. Via een keuzemenu van de ANWB kregen we iemand aan de lijn, die natuurlijk geen Nederlands en nauwelijks Engels sprak. Uitleggen waar we stonden was een grote uitdaging. Maar toen we hoorden dat ze ons op de camera’s zagen en er hulp werd gestuurd waren we een beetje opgelucht.

Ondertussen zwaaide mijn vader via het (toevallig) open raam met een oranje veiligheidshesje in het rond, zodat mensen in ieder geval zouden begrijpen dat er iets aan de hand is. Maar rustig sta je daar zeker niet, de reacties van de andere weggebruikers maakten dat niet beter.

Het wachten op een sleepwagen duurde lang, heel lang, elke keer als we oranje of blauwe zwaailichten zagen hoopten we dat er hulp kwam, maar alles, zelfs een sleepwagen, reed ons voorbij. Mijn moeder moest al een hele tijd naar de wc, en begon moeite te krijgen met het ophouden. Na maarliefst 1,5 uur de gehele périphérique te blokkeren kwam er een sleepwagen. Hierin waren 2 zitplekken, waardoor ik ook nog bij mijn moeder op schoot moest, wat haar blaas niet leuk vond, naar achter hangend zodat de chauffeur nog wel in zijn zijspiegel kon kijken. Hoe dan ook, er was in elk geval hulp.

Maar deze sleepwagen zette ons net buiten de snelweg op een parkeerplaats af, waarna we opnieuw opzoek konden naar hulp. Deze keer regelde de ANWB een sleepwagen, deze meneer bracht ons naar zijn garage, die natuurlijk op zondag was gesloten. Maar hij wilde er wel even naar kijken. Wat er precies kapot was weten we niet, maar de ANWB hielp ons enigszins met het vertolken. In elk geval kon de auto pas ‘morgen’ worden gemaakt.

Het kwam er uiteindelijk op neer dat we met 3 man en veel bagage in een steegje in een ongure achterbuurt van Parijs stonden. De zigeuners stonden hier op straat te koken en het gevoel van veiligheid was ver te zoeken. Hier moesten we een taxi regelen naar een autoverhuurbedrijf waar de ANWB een auto had gereserveerd. Echter wilde de taxicentrale er niet aan beginnen deze buurt in te rijden, dus moesten we iets anders regelen.

Ondertussen waren de zigeuners polshoogte komen nemen, één van hen bleek wonderbaarlijk genoeg best wel goed Nederlands te spreken. Ondanks dat voelden we ons zeker niet veilig. Omdat we eigenlijk geen andere keuze hadden zijn we op hoop van zegen bij een Roemeense zigeuner ingestapt die ons die 5 kilometer wel wilde brengen voor €30,-. De Nederlands sprekende zigeuner wilde ook nog een tientje voor het onderhandelen. Tegen alle verwachtingen in kwamen we wel bij het verhuurbedrijf aan, met al onze spullen, wat mij toch wel enigszins geruststelde.

Bij het verhuurbedrijf was het weer gedoe, want de borg mocht alleen met creditcard betaald worden. Maar hierop stond een beperking die doordat het slepen ook al met creditcard betaald was, overschreden zou moeten worden, wat niet kan. Bankpas of contant geld accepteerden ze niet. Na weer erg lang wachten heeft de ANWB hierin kunnen bemiddelen. Hierna komden we eindelijk de périphérique weer op, dit keer achteraan in de file.

Hoewel we om 12:00 uur ergens zouden stoppen om te lunchen en plassen, was het nu 18:15 uur en waren we blij dat we onze weg weer konden vervolgen. Onze vertraging was uiteindelijk zo’n 8 uur, de aankomsttijd 00:10 uur, waardoor mijn ouders weinig van mijn stageplaats hebben kunnen zien.

Al met al een minder leuk, maar onvergetelijk avontuur om mijn stagetijd mee te beginnen. De volgende verhalen zullen naar verwachting niet zo lang zijn als deze.