Het begin van het einde

Het aftellen is nu echt begonnen, ondertussen nog iets minder dan een maand, dan zijn we niet alleen thuis, maar zitten we ook weer ‘gewoon’ op school. Wat zal dat wennen worden, urenlang stil zitten en concentreren, allemaal mensen om je heen, reizen in een drukke trein, overal menselijk geluid en veel binnen zitten, allemaal dingen die we hier niet meer zijn gewend en ik ook zeker niet mis. Niet alleen op school, maar ook thuis en eigenlijk overal waar ik kom zal het druk zijn. Maar we zullen terug moeten, nog even dit schooljaar afmaken. En daarna? Ik weet het niet meer, maar dat gaan we wel zien.

Afgelopen dinsdag was het weer tijd om te helpen op dezelfde helling als een aantal weken geleden verder opschonen. De grondtemperatuur was nu niet 67,3°C, maar 64°C, nog steeds warm. De stronken hout waren groter en zwaarder en lagen lager op de helling, waar het nog een stuk steiler was. Het was weer een dagje zwaar werk, maar het zal de meesten niet verbazen dat ik dit meer als een training zie. Het had wat weg van het obstakel “Thor’s Oddyssey”, maar dan een stukje zwaarder, de hele dag en met een hoge temperatuur. Ondertussen werden we gefilmd en werd Luc geïnterviewd, dezelfde avond nog waren we op tv te zien.

De overige dagen liepen we weer gewoon te zoeken. Er wordt nog steeds niet erg veel waargenomen, maar elke waarneming is er toch weer één. Voor mijn onderzoek naar reptielen en amfibieën in bossen heb ik geen waarneming meer kunnen noteren, het zelfde geld voor het onderzoek naar gladde slang. Het blijkt bij iedereen niet makkelijk iets te vinden, maar ik heb natuurlijk ook zeker niet de makkelijkste onderzoeken gekozen, ondanks dat is het belangrijk te blijven zoeken. Ook hebben we een tussentijdse beoordeling gekregen en hebben we besproken wat we volgende week gaan doen, dan komt er een school op bezoek. Dit lijkt me erg leuk en afwisselend, ik ben erg benieuwd hoe het gaat lopen.

Langzaamaan begin ik sommige mensen in Nederland wel te missen en af en toe een soort van eenzaamheid te voelen. Alleen ben ik niet, maar wel constant met dezelfde personen, je hebt alleen elkaar, niemand anders. Vooral het gevoel dat je er niet bij kan zijn bij bijvoorbeeld verjaardagen, feestjes, obstacle runs en dergelijke zorgt ervoor dat je ook wel weer zin hebt om terug naar Nederland te gaan. Maar ik weet vrij zeker; als ik terug ben wil ik niets liever dan terug naar Frankrijk, terug naar de rust en natuur.